بسم الله الرحمن الرحیم

روزها از پس هم می‌آیند و می‌روند؛

و انسان همواره در اندیشه‌ی سپری شدن گذشته‌ی خود است!

و پیوسته نگران روزهای آینده ... !

غمی بزرگ تمام وجودم را فراگرفته و بغضی سنگین گلویم را می‌فشارد.

آیه‌ای از کلام الهی را به یاد می‌آورم:

الَّذینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً

کهف: 104

آنها که تلاشهایشان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده با این حال، مى‏پندارند کار نیک انجام مى‏دهند!

نکند به کارهایی مشغول و از آن خرسند باشیم که تنها تصور خوبی از آن داریم!

مباد آن که تلاش‌هایمان تنها مایه‌ی دل‌خوشی باشد و به سود اخروی منتهی نگردد!

می‌شود آیا که به خطا رویم و از آن آگاه نشویم؟!

و آنگاه تلاش‌هایمان بی‌نتیجه بماند و خسران، حاصل آن شود؟!

... رَبِّ أَوْزِعْنی‏ أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتی‏ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلى‏ والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَدْخِلْنی‏ بِرَحْمَتِکَ فی‏ عِبادِکَ الصَّالِحینَ

نمل: 19

... پروردگارا! شکر نعمتهایى را که بر من و پدر و مادرم ارزانى داشته‏اى به من الهام کن، و توفیق ده تا عمل صالحى که موجب رضاى توست انجام دهم، و مرا به رحمت خود در زمره‌ی بندگان صالحت وارد کن!

آمین